Nieuws
Gravelen in Zuid-Limburg – Een dag met losse bouten, losse heupen en losse pony’s
Op 22 juni trokken we er met de jeugd op uit om te gravelen in het prachtige Zuid-Limburg. De zon liet zich van haar beste kant zien: het was warm en droog – perfect weer voor een zomerse fietstocht. In Valkenburg huurden we onze fietsen.
Na amper acht kilometer bleek dat de huurfietsen een eigen karakter hadden – het soort karakter dat vraagt om een inbussleutel en een beetje geduld. We stopten op een veldje in de schaduw van een boom om de eerste losgeraakte bouten van Mare’s zadel aan te draaien. Precies op die plek bleek toevallig ook een rustplaats voor een ponytoertocht. (Ja, die bestaan echt!)
Terwijl we de fiets repareerden was er onverwacht ook ruimte voor vermaak. Een enthousiaste stalknecht vertelde dat je, door één minuut te hula hoopen, een wortel kon verdienen. Wouter – gezegend met soepele heupen en nul schaamte – sprong direct in de hoepel. Hij werd aangemoedigd door de ponyrijders aan de rechterzijde en aan de linkerzijde de gravelers. Na zestig ritmische seconden was de buit binnen. Gelukkig mochten we de wortel inruilen voor een plakje cake.
Iedereen had zo zijn eigen strijd. Teun reed met een gigantisch breed stuur (ongeveer twee keer de minimale breedte conform de nieuwe UCI regels) gecombineerd met een loszittende shifter, wat zijn stuurmanskunst tot een kunstvorm op zich maakte. Simon mocht onderweg ook nog even de bouten van zijn zadel vastdraaien en Nils voelde zich een beetje ziekjes.
Na 19 kilometer hadden we ons eerste echte vulmoment. We kochten zes flessen met anderhalve liter water en vulden alle bidons. Zo konden we een beetje koelen terwijl Dirk en Simon het vooral leuk vonden elkaar nat te gooien. Van het wisselgeld haalden we een stapel roze koeken.
Onderweg zagen we plots een loslopende pony. We keken elkaar aan: zou er eentje ontsnapt zijn? Even later kwamen we het ponytocht-clubje weer tegen. Nee, ze waren geen pony kwijt. Wel een dochter.
Tegen het einde van de rit kreeg Nils nog een indrukwekkende opleving, misschien waren het de Haribo snoepjes? Vier kilometer voor de finish maakten we nog een laatste, welverdiende stop bij een Wielercafé aan de Kirk. IJskoude cola in de schaduw van de parasols op het terras. Daarna fietsten we het laatste stukje terug naar Valkenburg, onder het stof en een mix van zonnebrand met zweet kwamen we aan bij de fietsverhuur.
Na de terugweg sloten we deze dag in stijl af: eten bij McDonald’s.
Volgend jaar weer!
Reacties
Log in om de reacties te lezen en te plaatsen