Ren- & Toerclub Groenewoud

• 15 aug. 2025 19:44:00

Reisverslag: Schwarzwald Super 2025

Al in 2023 werd het zaadje voor de Schwarzwald Super geplant. In dat jaar trok een contingent Groenewoud-rijders naar het Zwarte Woud en bombardeerde ons thuisblijvers met jaloersmakende foto’s. Niet alleen van eindeloze kilometers en hoogtemeters, maar vooral van taart. Heel veel taart. Toen de Cyclocommissie aankondigde dat Groenewoud dit jaar opnieuw zou afreizen, hoefde ondergetekende niet lang na te denken: deze tocht moest ik een keer rijden.

Voor wie de Schwarzwald Super niet kent: de slogan van de organisatie is “Deutschlands härtester und leckerster Rennradmarathon”. Vrij vertaald: Duitslands zwaarste én lekkerste wielertocht. Het zware zit ’m in de afstanden en hoogtemeters; goud (275 km / 7000 hm), zilver (190 km / 5000 hm) of brons (115 km / 3100 hm). Het lekkere? Dat zit in de verzorgingsposten. Respectievelijk zes, vijf of drie stops vol lokale lekkernijen, waarbij vooral de taart in het oog springt. Maar er zijn ook Bratkartoffeln, broodjes, alcoholvrij bier en nog veel meer. En dat alles in hoeveelheden waar een gemiddelde wielertoerist na 5 minuten al denkt: hoe ga ik dit ooit op krijgen!

Er is geen tijdswaarneming; het is geen wedstrijd maar een toertocht. Het enige dat telt is een vol stempelboekje en een gevulde maag.

De Schwarzwald Super is een lokaal evenement met zo’n 1500 deelnemers, zeg maar een soort Heimwee. De populariteit groeit gestaag wat betekent dat we er vroeg bij moesten zijn. Op zaterdag 15 februari ging om 6:00 ’s ochtends de inschrijving open, gelukkig had iedereen de wekker gezet en konden we een inschrijving bemachtigen. Bij inschrijving kies je een afstand, maar dat is niet bindend. Je mag onderweg of van te voren nog wisselen. Er is geen tijdswaarneming; het is geen wedstrijd maar een toertocht. Het enige dat telt is een vol stempelboekje en een gevulde maag.

Vrijdag - Afreizen en warmdraaien

Vrijdag 8 augustus was het zover. Tom had de logistiek strak geregeld en in mijn geval vertrok ik met een tot de nok toe volgeladen wagen vol, vakkundig door Sandra bestelde, boodschappen. Het zou ons dit weekend aan niets ontbreken.

Na aankomst werden de fietsen meteen in elkaar gezet en de fietskleren aangetrokken voor een eerste ritje. Acclimatiseren, want het zou warm worden. Heel warm. Onze accommodatie lag op bijna 1000 meter hoogte, wat betekende dat we startten met een afdaling. En wat voor eentje - stukken van 14% - nog stijf van de autorit werden er gelijk hoge snelheden behaald. Na Freiburg volgde de klim met de toepasselijke naam Schauinsland; 18 km, 928 hm. Een klim die niet zou misstaan in de Alpen. Boven wachtte helaas geen koffie, het terras was al dicht, dus maar door naar huis voor een bord pasta met Sandra’s zelfgemaakte pestosaus. Koolhydraten stapelen is immers ook een vorm van acclimatiseren.

Zaterdag - Hittetwijfels

Doel: verder wennen aan de hitte en startnummers ophalen in Münstertal (800 meter dalen). Conclusie: na de finish morgen moeten we ook weer 800 meter terug omhoog klimmen; tenzij we de auto alvast beneden zetten. Plan geboren. Bij het ophalen kregen we naast het startnummer een uitgebreid routeboek, een pakje lokale noedels en een Göffel, een vork/lepel-combinatie die in de Schwarzwald Super bijzonder handig is voor het nuttigen van alle lekkernijen en daarnaast een hoop wegwerpbestek bespaart!

De meesten van ons kozen niet voor de kortste weg terug vanuit Münstertal, maar voor de “Dominique-optie”; een extra lus met twee klimmen van 600 hm en een paar kortere kuitenbijters. De laatste klim in de volle zon was moordend. Mijn Garmin toonde >40°C (werkelijk waarschijnlijk rond de 35°C), mijn benen weigerden dienst en de twijfel sloeg toe: toch maar de bronzen route morgen? Bij de fontein mijn hoofd onder water en hup, door naar de top. Daar bleken meer gezichten dezelfde ‘waar-ben-ik-aan-begonnen’-blik te hebben. Gek genoeg gaf dat troost, het lag niet aan mij.

Zondag – Dag van de waarheid

De goudrijders begonnen om 5:30 aan hun route, dat betekende dus om 4:00 opstaan en om 5:00 afdalen. Wij zilver- en bronsrijders mochten “uitslapen” tot 5:30.

Bij de start de eerste stempel (dat is ook nog een thema tijdens deze rit) gezet en op weg. Gelijk met koude benen een klim op van 10 km en 600 hm. In het ochtendlicht en met aangename temperaturen was dit toch beter te doen dan gister. Gunstig voor de moraal! Bij aankomst op de top hoefde alleen nog afgedaald te worden naar Badenweiler waar het lokale kuurhotel vakkundig was omgebouwd tot verzorgingspost. Na broodjes kaas, koffie en cola konden we starten met een van de – op papier althans – lastigste beklimmingen van de dag: naar het op 1150 meter hoogte gelegen Hochblauen. Een klim van 650 hm verspreid over bijna 8 km. De klim ging makkelijker dan verwacht – dat gaf moraal! Dan toch maar de zilver route uitrijden? Bij aankomst op de top hadden Sandra, Tom, Ilse en Eric W. het stempeltje al gezet en een minuut later kwam Dominique ook fluitend boven.

Vanuit Hochblauen doken we de lange, snelle afdaling in richting Kandern. Het asfalt rolde lekker, maar in het dal voelde je meteen weer die föhn-achtige warme lucht. Gelukkig was de volgende verzorgingspost niet ver. Hier kwam de Göffel goed van pas: broodjes, komkommersalade, een royale schaal Bratkartoffeln en uiteraard… taart. Stempel, bidons bijvullen, hoofd onder de speciaal aangebrachte douchekop en weer door!

De route slingerde vervolgens door het hobbelige landschap van het Zwarte Woud. Geen lange beklimmingen maar nergens vlak tot we bij de volgende stop belanden. Dit was tevens de stop waarna zilver en brons zich zouden gaan splitsen. Na weer genoten te hebben van een stuk taart vervolgde Dominique (“het moet wel leuk blijven!”) haar weg over de bronzen route en gingen Ilse, Sandra, Eric W, Tom en ondergetekende door op de zilveren route.

Na deze stop werd het merkbaar warmer, de temperatuur begon nu echt te lopen en een steile klim hakte erin. Niet gek met ruim 100 km en meer dan 2000 hm in de benen, gelukkig mocht ik aansluiten in de Ilse/Sandra-express, dat scheelde toch weer een paar watts! Zo kwamen we met z’n drieën aan bij stop nummer 3 waar Eric W. al z’n eerste taartje achter de kiezen had. Tom had goede benen en al eerder besloten wat harder door te gaan rijden.

De avond ging op aan verhalen over hoogtemeters, kilometer en vooral: over de taart.

Ondergetekende kan zich niet zoveel meer herinneren van het stuk naar de 4e stop, de details moet ik jullie dus helaas verschuldigd blijven. Wel weet ik nog dat we bij de 4e stop een heerlijke bouillion met een soort ravioli erin konden nuttigen. Ook van een alcholvrij biertje werd genoten. Bij vertrek stuitten we nog op golden-boy Dave. Hij had flink afgezien; in de gouden route zaten nog een aantal extra lussen met lange beklimmingen en forse stijgingspercentages. We wensten hem succes en begonnen zelf aan de laatste kilometers. Die bestonden uit een relatief korte klim met een prachtige afdaling over een smalle weg (met stukje gravel) door het bos naar Oberried van waar we begonnen aan de gevreesde slotklim. De klim die we vrijdag hebben afgedaald, waarbij de hoge snelheden nog vers in het geheugen waren gegrift, betekende forse stijgingspercentages. Nadat we Oberried uitreden, boezemden de bordjes 14% 7 km dan ook angst in. Het was steil, de benen waren leeg en het hoofd was vol. Gelukkig was het niet echt 14% over 7 km, maar de 14% werd wel een aantal keer aangetikt.

Leuk was dat de klim door Hofsgrund liep, de plaats van ons verblijf, Aldaar werden we aangemoedigd door Dominique en Jörg, die na een vol bord Käsespatzle en een goed glas alcoholvrij bier bij de finish alweer het huisje hadden bereikt. Goed voor het moraal in de laatste meters! Bovenop de top nog even de laatste geheime stempel in het boekje zetten en afdalen naar Münstertal waar we met applaus onthaald werden door locals en andere deelnemers, erg leuk! Even later kwam ook Dave binnen en genoten we samen van een lekker biertje en lieten we een souvenirtje maken in de photobooth.

Thuis stond er soep en brood klaar. De gouden rijders Bart en Eric B. waren er nog niet. Tegen tien uur besloot Henk ze maar eens te bellen. Ze zaten op dat moment boven aan de slotklim, vlak bij het huis. Henk overtuigde hen dat ze feitelijk de hele route hadden gereden: die afdaling in het donker naar Münstertal had weinig toegevoegde waarde behalve een potentieel ritje naar de eerste hulp. Met applaus kwamen ze binnen. De rest van de avond ging op aan verhalen over hoogtemeters, kilometer en vooral: over de taart.

Maandag - Herstelmodus

De dag na de Schwarzwald Super stond vooral in het teken van vermoeidheid en luieren. Een fietstocht zat er niet in, dus besloten we de bezienswaardigheden in de buurt te verkennen. Dat werd de lokale hangbrug, die hoog boven een diep dal wiebelt, gevolgd door een korte wandeling naar een fraaie waterval. Een prima manier om de spieren los te lopen en de taartvoorraad in de maag wat te laten zakken.

Dinsdag - Belchensteig en sterretjes

Twee dagen na de tocht hadden de benen zich enigszins hersteld, genoeg althans om weer op de fiets te stappen. In twee groepen vertrokken we richting de Belchensteig: de ene ploeg koos voor 55 km, de andere voor 75 km. Het weer werkte mee, de omgeving was prachtig en het tempo gemoedelijk. Onderweg nog wat klimmen meegenomen, want ja, het blijft het Zwarte Woud. Op de Belchensteig konden we naast het uitzicht genieten van heerlijke Flammkuchen en andere lokale lekkernijen. Nog even een groepsfoto schieten (zonder Jorg; die besloot wijselijk te gaan zwemmen) en afdalen richting Münstertal.

Onder een donkere hemel in een weiland zagen we de sterren voorbij schieten waarbij Tom ons nog voorzag van wat wetenschappelijke achtergrondsinformatie.

Er stond nog een laatste klim op het programma; de gevreesde slotklim terug naar Hofsgrund. Sandra vond deze klim niet zwaar genoeg en besloot er nog een “leuk lusje” aan toe te voegen. Ik heb me laten vertellen dat de stijgingspercentages hier boven de 20% waren en dat Tom bijna een ambulance wilde bestellen voor Henk. Dominique, Eric W. en ik waren “verstandiger” en besloten de orginele klim te doen, die was al steil genoeg!

In de avond trokken we naar het lokale restaurant om nog eenmaal te genieten van de Duitse keuken; schnitzels zo groot als een deurmat, Käsespätzle en Schäufele. Gek genoeg had niemand meer trek in een taartje als nagerecht…

Na het eten vertrokken een aantal (Henk niet, die had al genoeg sterretjes gezien op de slotklim) naar de top van de berg om de Perseiden meteorietenstorm te aanschouwen. Onder een donkere hemel in een weiland zagen we de sterren voorbij schieten waarbij Tom ons nog voorzag van wat wetenschappelijke achtergrondsinformatie.

Een mooie afsluiter van een sportief, lekker en gezellig lang weekend met Groenewoud. Fahr vohrsichtig und denk an den Kuchen!

Sportieve groet,

Peter Beukenkamp